Życzenia Noworoczne i klimatyczne, zimowe filiżanki.

Tym razem dla mnie samej

W przyszłym roku życzę sobie:
Miłości, nadal tej bezwarunkowej
Ludzi wokół siebie, którzy są bezwarunkowo
Zwięrząt, szczęśliwych w domu
Wdzięczności, aby nie zapominać
Pracy, zapierającej dech, mnóstwo
Światła, w sercu
Błysku, w oczach
Radości, jak najwięcej
Bycia sobą, zawsze
Ciepła i wyrozumiałości, dla siebie i innych
Czasu, dla siebie
Rozwoju, na wszystkich poziomach
Siły, aby opanować wyzwania
Jeśli błędów, to aby jak najmniej i wynoszenia z nich wniosków
Dążenia swoją drogą, tak jak chcę, a nie jak powinnam
Wybaczania, szybkiego
Zdrowia, szczęścia, bez szukania
Wiary w siebie, bez zwątpień
Wytrwałości, we wszystkim
Wyolbrzymiania, ale szczęścia i radości
Śmiechu i uśmiechów, dużo wokół siebie i do siebie
Prawdziwych przyjaciół, bezwarunkowych z serca i z sercem
Świadomości, coraz głębszej
Wiedzy, nauki na każdym kroku
Marzeń i celów, spełnienie
Tych małych i dużych, krok po kroku
Bycia pomocą, światłem i inspiracją, dla innych
Przekazywania wiedzy, każdemu kto poczuje
Śmiechu, pokoju i pokoju, głębokiego, w sercu
Połączenia, z duszą
Schylania się/patrzenia z góry, aby podać rękę pomocną
Pokazywania ludziom świat, oczami zwierząt
Budowanie zaufania, poczucia bezpieczeństwa i bezwarunkowej miłości, zwierzętom
Dziękuję, że mogę być i będę najlepszą opcją SIEBIE

dziękuję że zawsze są ze mną 🦄🐲😇🐾🦉🦄😇🙏😊❤
(treść zapożyczona, nie znam autora, ale mocno utożsamiam się z treścią)

Zimowy klimat na filiżankach

W tym roku zima nas nie obsypała śniegowym puchem... poskąpiła tak wyczekiwanej bieli. 

I jakże to, tak całkiem bez śniegu?

No cóż... klimat trzeba stworzyć samemu.

Udekorowałam dom, choinka pyszni się ozdobami, a dla Was powstawały klimatyczne filiżanki z nowo zaprojektowanym wzorem.

Bardzo się cieszę, że mogłam go dla Was malować.

Czytaj więcej »

Historia jednej miłości... filiżanki dla dwojga

Jesienne powitanie

Witajcie po przerwie kochani

Kocikowa Dolina mimo zmniejszonej ostatnio aktywności blogowej, działa intensywnie, rozwija się i stara sprostać wyzwaniom.

Mam wrażenie, że ostatnio jestem wszędzie, bez przerwy i wciąż.

Bardzo trudno jest być wszędzie :) 

Kto zagląda do Kocikowej Doliny przez inne kanały, ten wie nieco więcej... oj, napiszę pewnie niezłe podsumowanie tego szalonego roku w grudniu.

Chociaż kocham literki i kropeczki, to tak samo kocham pędzle i farby i to, że mogę dzięki Wam przeżywać z Wami rozmaite historie, które przecież towarzyszą każdemu zamówieniu.

Kiedy zasiadam do pisania, zawsze obawiam się, żeby nie pisać banałów, żebyście czytali z zainteresowaniem... tu mam na myśli tych, którzy lubią poczytać, bo wzrokowcom zawsze mam coś do pokazania ;)

Historia jednej miłości...

Zacznę od tego, że nie wierzę w przypadki...

Jeszcze latem napisała do mnie przemiła Pani Karolina.

Bardzo jej zależało, żebym stworzyła komplet filiżanek dla bliskich jej ludzi, którzy stawiają ważne kroki w przyszłość.

Od słowa do słowa, czytając historię tych dwojga, w głowie powstawał zarys tego, co chciałam umieścić im, jako znak, że to już czas, jako amulet, który w jakiś sposób pomoże spojrzeć we wspólną przyszłość, pomoże uwierzyć...

Ona - piękna, młoda, pełna apetytu na życie, z psem u boku, zakochana w morzu i w nim.

On - ostrożny, po przejściach, marzący o wspólnym domu, z nadzieją patrzący w przyszłość.

Tych informacji otrzymałam nieco więcej, by móc spersonalizować tą porcelanę w taki sposób, by nabrała mocy sprawczej :) 

Dzieli ich tylko odległość...

W takich sytuacjach mam poczucie misji i w malowanie wkładam przesłanie.

Góra z górą się nie zejdzie...

Napisałam, że nie wierzę w przypadki, a nie rozwinęłam tej myśli.

Do sedna...

Zawsze po ustaleniach wszelkich, nadchodzi czas na wymianę potrzebnych danych i od słowa do słowa, okazało się że...

...filiżanki pojadą do miejsca, gdzie się wychowałam, spędziłam dzieciństwo i młodość, że pojadą w moje strony, gdzie została połowa mojego serca, a osoba, która jakimś cudem trafiła na mnie w tym jakże przepastnym i wielopłaszczyznowym świecie internetu jest związana z ludźmi, których znałam, z którymi też związane było moje życie.

I co?

Góra z górą się nie zejdzie, powiadają, a ludzkie losy się przeplatają...

A teraz pokażę Wam co powstało z opowiadań i mojej wyobraźni.

Czytaj więcej »

Nowy rok szkolny, dziadek Bolek i jarzębinowy komplet filiżanek

Wakacje, znów będą wakacje

Wrzesień przywitał nas ciepłem promieni słonecznych. 

W powietrzu unosi się zapach wysuszonech traw, ziół i ten unikalny, ciepły wciąż powiew dojrzałego powietrza... tak, tak o tym myślę, kiedy zamykam oczy i wciągam do płuc to wszystko na raz, by wystarczyło mi na długo.

Właśnie zaczyna się nowy rok szkolny.

Ten czas zawsze kojarzy mi się z jarzębiną, białymi podkolanówkami i moim dziadkiem...

Kiedy byłam małą dziewczynką, świat wyglądał zupełnie inaczej.

Po za tym, że wszystko było jakby większe, to byłam też bliżej natury.

Nikt wtedy nie siedział w domu na własne życzenie. Nikomu z nas nie śniło się o komputerach, kiedy całkiem sprawnie liczyło się na liczydle, wiedzy szukało się w encyklopedii, doświadczenia w książkach, a przygód na własną rękę z całą gromadą dzieciaków z okolicy.

O przygodach z dziecństwa powstanie kiedyś wpis... bo warto wspomnieć tu choć kilka, najbliższych mi postaci i opowiedzieć niektóre historie. 

Jak to dobrze, że nie było wtedy telefonów komórkowych, a rodzice wierzyli, że mają grzeczne dzieci...

Dziadek Bolek

Jako mała dziewczynka, mieszkałam w wielopokoleniowym domu, w którym w 3 pokojach mieszkało osiem osób. Tam to dopiero się działo...

Kiedyś opowiadałam o tym nieco TUTAJ i TUTAJ...

Dziś znów przybliżę postać dziadka Bolka, dzięki któremu wiedziałam jak pozyskać sok z brzozy... że szyszki to świetny materiał na opał, jak wygląda rumianek i inne zioła, oraz to, że jarzębinę można wykorzystać nie tylko do robienia korali :)

I ja dziś o tej jarzębinie właśnie chciałam, a rozpisałam się o zupełnie innych rzeczach...

Dziadek, niewysoki człowiek o spokojnym usposobieniu, miał swoje patenty na różne rzeczy.

Do obcinania jarzębiny służył specjalny przyrząd, który pozwalał mu sięgnąć precyzyjnie po kiść, stojąc pod drzewem. Spryciarz zamontował sekator na baaardzo długiej, prostej tyczce, dowiązał mocny sznurek i pociągając za niego, ciął w odpowiednim miejscu, a piękne, czerwone korale lądowały na płachcie rozłożonej pod drzewem. Moim zadaniem było zbierać cenne owoce.

Czułam się bardzo potrzebna, a babcia miała ze mną chwilę spokoju...

Później wieźliśmy tą jarzębinę do leśniczówki, a dziadek miał dodatkowe dukaty :)

Jarzębina 

I tym sposobem dotarłam do sedna...

Komplet jarzębinowych filiżanek  mam Wam do pokazania. 

Końcówka lata i słoneczne kolory zamknięte na porcelanie będą rozświetlać niejeden zimowy dzień.

Jak Wam się podoba ?

                                Cudownej niedzieli kochani, korzystajcie z promieni słonecznych

Czytaj więcej »

Hej wesele i kolejna winda do nieba... teoria kurczenia się świata i filiżanki dla pary młodej w stylu hiszpańskim

Świat się kurczy?

Od dłuższego czasu obserwuję zjawisko kurczenia się świata.

Tak dokładniej, od chwili, kiedy moje dzieci zaczęły wchodzić w dorosłe życie. 

Proces już trwa jakiś czas... nie ma się co oszukiwać.

Jestem z epoki Toniego Halika, gdzie opowieści z podróży egzotycznych pokazywano w tv i całej rodzinie obiad stygł na talerzu, a czasem i w buzi otwartej ze zdziwienia.

A dzisiaj?

Dzisiaj świat to globalna wioska.

Nie jeden raz Janusz z Grażyną bili brawo po wylądowaniu na obcej ziemi w tropikalnych upałach 35'C+ z zamiarem tygodniowego życia w luksusie...

Co tu kryć, wszyscy zaczynaliśmy jak oni, niekoniecznie borąc udział w klaskaniu :)

Dziś to takie naturalne, że wszyscy, wszędzie już byli. 

Byli tam, gdzie biura podróży mogą zawieźć spragnionych wypoczynku ludzi, bo sama też to sprawdziłam.

Ale ja nie o tym. To tylko wprowadzenie miało być.

Malaga, Tiki -Taki i Kasztanki

Za chwilę zgubię myśl przewodnią i plan na połączenie wszystkich wątków...

Co z tym kurczącym się światem ?

A tylko to, że w tym samym czasie wieczory panieńskie potrafią się rozciągnąć do tygodnia i wychodzi na to, że mamy jakąś tam równowagę :)

Bo gdyby świat nie zmalał, nie byłoby to takie proste... 

Dziś podróżnikiem zostaje ten, kto zna języki, ma pomysł, kasę (może być karta kredytowa) i czas. 

Wtedy Malaga na wyciągnięcie ręki, wieczór panieński rozciąga się do granic możliwości...

Wspaniała wyprawa bez pośredników staje się możliwa, a wspomnienia zostają  na całe życie.

I jak tu nie pozazdrościć?

Tym, którym w liście podróżnika czegoś brakuje, pozostaje tymczasem zadowolić się pysznymi czekoladkami z Wawelu - Malaga, Tiki - Taki i Kasztanki... co kto woli, i nie jest to wpis sponsorowany :)

Filiżanki dla pary młodej

Tym rozważaniem o kurczeniu się świata dotarłam do najważniejszej części wpisu.

Tydzień panieński w Maladze był nespodzianką dla Gabi, a że jest to przyjaciółka mojej córki, uchylono mi rąbka tajemnicy i dziś miałam możliwość napisać cokolwiek, a nie tylko wrzucić Wam tu zdjęcia malowanych przeze mnie filiżanek.

Kolejna winda do nieba pojechała. 

Kolejne wesele już się odbyło...

Z opowiadań wiem, że było wspaniałe.

Na pamiatkę tych ważnych chwil, upominek dla nowożeńców.

Niech temperatura w ich związku zawsze będzie na plusie... niech spijają szczęście co dnia... dla Gabi przemyciłam nieco Malagi i hiszpańskich klimatów z panieńskiego wyjazdu. 

Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia dla Was.

Czytaj więcej »

Dzień ojca... refleksja po latach i stare księgi na filiżankach

Córeczka tatusia

Już od dawna nie obchodzę dnia ojca. 

Ktoś z góry zdecydował, że wykonał On swoje zadanie i odwołał go z tego planu, niestety zbyt wcześnie... ale nie martwcie się, to nie będzie smutny wpis, bo to nie był smutny facet.

Jakie mam wspomnienia?

Bardzo różne... bo tatuś nie był wcale idealny, ani jako tatuś, ani jako mąż.

Miał natomiast swój niezaprzeczalny urok i  ludzie naprawdę go lubili.

To po nim odziedziczyłam radość dziecka, kolor oczu i wzrost krasnala, bo tatuś tylko duchem był wielki, a mnie, gdyby tak dobrze rozwałkować... kto wie, czy kariery w modelingu bym nie zrobiła... no nikt nie wpadł na pomysł.

Pamiętam jak potrafił się wszystkim cieszyć, obojętnie, czy spotkało go coś fajnego, czy może akurat zrobił komuś kawał... radość dziecka była na pierwszym planie.

Potrafił z wielką powagą wpuszczać ludzi w maliny i opowiadał historie, które do dziś żyją w ludzkiej pamięci, o czym jeszcze nie dawno przekonał się mój brat.

Najgłośniejsza była historia o przygarnięciu kobiety z dwójką dzieci (oczywiście mowa o mamie i jego własnych dzieciach) Ulitował się, wziął do domu i zaopiekował... a ludzie wierzyli...

Inną była opowieść o ociepleniu domu śniegiem. Kiedy ktoś poddał w wątpliwość metodę, pytając, czy śnieg się nie roztopi, z pewnością siebie odpowiedział, skądże, jak się dobrze ubije... przecież jego dom właśnie tak był ocieplony. 

Tych anegdotek jest cały worek i brakłoby mi nocy, by przytoczyć ich więcej, lub odwagi, by upublicznić resztę... niech więc te dwie nakreślą nieco poczucie humoru mojego taty.

Mnie też wkręcił nie jeden raz.

Historyjka z bocianem na dachu, zagadkami i odgadywaniem figur... o matko boska elektryczna, jaką on miał fantazję. 

Miał też tupet.

Kiedy do domu wpadała młodzież, tuż przed dziewiętnastą, delikatnie pukał do mojego pokoju mówiąc... 

- Kasia!

- co!

- bajka...

Dziś uśmiecham się na to wspomnienie, jednak wtedy nie bylo mi do śmiechu.

Kiedy zaczął przyjeżdżać do mnie mój mąż... jak u Karguli i Pawlaków pilnował mojej cnoty, pukał i przyciszał radio, lub sprawdzał, czy kaloryfery są ciepłe, albo czy sąsiad z naprzeciwka jest w domu. Dodam, że w całym domu mieliśmy kaloryfery, a okno pokoju rodziców wychodziło na dom tego samego sąsiada :)

Bardziej w skrócie się nie dało, to i tak mała część pomysłów, które tatuś serwował na zawołanie.

Mam po Nim coś jeszcze.

Mam ciekawość świata i duszę włóczęgi.

Żadne z nas nie dało się zamknąć w ramach na dłużej.

Zabierał mnie z sobą wszędzie.

Nawet do knajpy :)

Kedyś zabrał mnie z wózkiem na spacer i zapomniał przywieźć do domu (opowieść znam z ust świadka naocznego - mamy)

Do dziś lubię galaretkę z bitą śmetaną, którą jadłam, kiedy tatuś delektował się piwem i towarzystwem kolegów w Jagódce. To przez Niego znali mnie wszyscy. Ale było fajnie :)

Dziś byłaby z tego afera w telewizji i bylibyśmy sławni, a tak? 

Miałam wesołe dzieciństwo mimo wszystko :)

Co mu zawdzięczam jeszcze ?

Dostałam od Niego imię.

Powiada się, że to właśnie ojciec powinien dać córce imię, by miało swoją moc... i coś w tym jest.

Córeczka tatusia... to powtarzała mi moja mama od zawsze...

Nie odziedziczyłam jednak po Nim tego tupetu, a szkoda.

Tupet i to specyficzne poczucie humoru dostał mój brat.

Ja za to mam cierpliwość po mamie :)

Refleksja po latach

Dzień ojca w tym roku przyniósł mi refleksję o przemijaniu i  wspomnienie o Nim. 

Przemijanie jest wpisane w nasze życie i jedno bez drugiego nie istnieje, ale dzięki temu, że  skrzyżowały się drogi moich rodziców, że wybrali właśnie siebie, podjęli wyzwanie i dali radę, jestem ja, moje dzieci, mój brat i jego dzieci...

Chociaż nie było czasem do śmiechu, to uzmysłowiłam sobie, że z biegiem lat coraz częściej wracam tylko do pięknych wspomnień i na głos mówię, że gdyby tu był, tak bardzo byłby dumny z nas wszystkich, bo też dajemy radę... i chociaż nie ma go z nami fizycznie, to dostrzegam go w moim bracie, w moim synu, w oczach mojej córki i synu mojego brata. 

Stare księgi na fiiżankach

Koniecznie chciałam Wam pokazać filiżanki, z których jestem dumna... malowane na pamiątkę wspólnych chwil, dla miłośniczek książek i języka polskiego.

Co to ma wspólnego z tym wpisem?

Nikt nie czytał książek tak szybko, jak mój ojciec... trochę z przodu, trochę z tyłu, w międzyczasie środek, omijając opisy.

Widok ojca z książką w dłoni - bezcenny :) dodam, że to był naprawdę mądry facet i posiadał dużą wiedzę... 

Czytaj więcej »

Dzień dziecka... życzenia dla dorosłych i filiżanka z Paryżem

Przecież dorośli też byli dziećmi

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego stając się dorosłymi, gubimy po drodze najważniejsze cechy, które w dzieciństwie były takie oczywiste? Mam tu na myśli spontaniczność, szczerość, dziecięcą wrażliwość i prawdziwą radość.

Dziś Dzień Dziecka... 

Może to czas, by obudzić je także w sobie?

Świat dzieci rządzi się swoimi prawami.

Jedynie ono potrafi szczerze i bez zażenowania powiedzieć na głos, że coś jest brzydkie, czy niesmaczne, jeśli uzna, że właśnie takie jest... dopiero my, dorośli uczymy je naginać prawdę z różnych, banalnych często powodów, chćby dlatego, by nie urazić cioci Helenki i nie powiedzieć wprost, że jej ciasto to zakalec.

I tutaj mała anegdotka.

Przyjeżdżając do rodzinnego domu, staram się mieć coś ze sobą dla dzieci i kupuję bratanicy i bratankowi trochę zakazanych słodkości, oraz jakieś jadalne wynalazki, ostatnio między innymi żelki w kształcie hamburgera...

Amelka grzecznie podziękowała z uśmiechem, natomiast Marcelek, najszczerzej jak tylko dziecko potrafi powiedział - zjadłem tego hamburgera całego, chociaż był ohydny :)

Szczerość dziecka totalnie mnie rozbroiła...

Świat widziany oczyma dziecka jest innym światem, niż nasz świat dorosłych.

Tam szybko zapomina się o sprzeczkach czy zdartym kolanie, nie ma tam obłudy i wszystko zawsze dobrze się kończy.

Pamiętacie go?

Dzieci są takie prawdziwe, wierzą w dobro, potrafią się cieszyć, celebrują każdą chwilę, a wszystko co robą, robią z pasją i traktują jak wielką przygodę...

Zachwycają się swoimi odkryciami i potrafią marzyć.

Dorosłe marzenia, to też marzenia

Kochani dorośli.

W Dniu Dziecka przypomnijmy sobie o tej umiejętności.

Nie bójmy się marzeń.

Nasze dorosłe marzenia, to także marzenia... inne niż te dziecięce, ale przecież droga do ich realizacji pozwala nam wciąż iść do przodu.

Pozwólmy sobie czasem na spontaniczność, pozwólmy sobie na zachwyt, bo świat wciąż jest piękny i tajemniczy, jak za czasów naszego dzieciństwa... tylko zapomnieliśmy o tym wszystkim w tej naszej oczywistości.

Zacznijmy częściej korzystać z wybraźni, bo kto potrafi z niej korzystać, może dotrzeć wszędzie...

Filiżanka z Paryżem

Przy okazji mojego rozważania o marzeniach i ich realizacji, dziś pokażę Wam urodzinową filiżankę, którą malowałam na zamówienie pewnej żony dla ukochanego męża...

Ona kocha jego, on kocha Francję, Francja jest cudowna, sama sprawdziłam... kto raz się tam znajdzie, już zawsze pozostanie pod jej urokiem.

Zaraz, zaraz... a o co chodzi z tymi marzeniami i tą Francją?

Chyba coś tu poplątałam.

Teraz to już nie wiem, czy to ja marzę, by znowu tam pojechać, czy to ten mąż, tamtej żony ma takie marzenie... z resztą, jak tu można myśleć logicznie o tej porze...

Czytaj więcej »

Influencer Live Poznań - trzecie spotkanie i urodzinowy kubek z aniołem, który wcale nie jest aniołem ;)

Relacja subektywna

W internetach krąży już wiele relacji z poznańskiego wydarzenia pod nazwą Influencer Live Poznań.
Opisano już chyba wszystko, co bylo do opisania, a może i węcej...
Nie będę oryginalna.
Napiszę i ja coś od siebie :)
Dla tych, którzy nie bardzo wiedzą czym jest to wydarzenie dodam, że jest to chyba najważniejsze spotkanie twórców internetowych wszelkich, możliwych dziedzin.
To było już trzecie moje spotaknie z blogerską społecznścią w Poznaniu.
Każde przyniosło zupełnie co innego.
Pamiętam swoje pierwsze zetknięcie, kiedy jako świeżak, pod skrzydłami Małgosi z Daylicooking starałam się ogarnąć to wszystko, z długopisem i notesem biegałam na wszystkie warsztaty, prelekcje... wciąż zdziwiona, co ja tu właściwie robię.
Wtedy zobaczyłam swoje możliwości z zupełnie innej perspektywy.
Energia i motywacja sprawiła, że rok później byłam już o wiele dalej.
Relacja z tamtej konferencji TUTAJ

Jak było w tym roku?
Jak w domu.
Wchodząc na wydarzenie pozytywna energia była wręcz namacalna.
Atmosfera wypełniona uśmiechem i życzliwością.
Tym razem dokładnie wiedziałam po co jadę... dostałam jeszcze więcej -  Ola Budzyńska kolejny raz mnie olśniło na Twojej prelekcji. Wykorzystam to.
Dużo wiedzy do zabrania z każdej sali, czasem trudno było wybrać.
Co po za tym?
Ponownie ludzie.
Ci, których już znałam i czekałam na ponowne spotkanie.
Wymienię choćby Weronikę i Mariusza z Z Pracowni fotograficznej Krawczyńscy,  Kingę, czyli dla mnie ,,Baba z wiankiem'' z bloga  Po prostu mama, Felcję z bloga Redaguje, Danusię z bloga Nauczona,  Piotruś i Natalia - Sposób na wszystko, przelotem Dizajnuch wpadł powiedzieć dzień dobry i uścisnęłyśmy się z Tysią z bloga Tysia Gotuje
Ci, których znałam z sieci, chciałam poznać osobiście i zamienić kilka słów - czyli Aga z bloga Blogierka i Madzia z bloga Madziof oraz nowe, wspaniałe osoby, które pojawiły się na mojej drodze i tu wspomnę wspaniałą Madzię z bloga Magdablog :)

Kurczę, wyliczam jakbym wróciła z gali Oscarów...
...ale wszyscy Ci ludzie są tak wyjątkowi, że zasługują by o nich wspomnieć, żeby do nich dotrzeć, poczytać, skorzystać z porad i zabrać dla siebie to, czym się dzielą.

Wielkie brawa dla organizatorów za całokształt. Szacun dla Was, bo robicie kawał dobrej roboty, dzięki Wam to wszystko o czym piszę, jest możliwe i  znowu daliście radę.
Sponsorzy kolejny raz stanęli na wysokości zadania - nakarmili, napoili... burgery vege pyszne, były też konkursy i dobra zabawa na afterku :)

Kubek z aniołem

Gdzie jest mój kubek z aniołem, ja się pytam?

Tak mnie witała za każdym razem moja blogowa koleżanka Kinga, nazwana rok temu przeze mnie Babą z wiankem (co się ogólnie przyjęło)

Na szczęście w tym roku nadarzyła się okazja podarować jej kubek mojego autorstwa.

Okazało się bowiem, że na Influencer Live Poznań będzie świętować swoje urodziny. Skoro miał być tort... pomyślałam o niespodziance.

Kubek powstał spontanicznie i z czystej sympatii, natomiast  wzór anioła zamierzony, mocno inspirowany pewnym zdjęciem...

Czytaj więcej »

Na huśtawce... opowieści sanatoryjne i jaworowa filiżanka

Góra i dół

Tego mi było trzeba...

Odpoczynku. 

Po raz pierwszy w życiu wylogowałam się na dłużej ze swojej codzienności i poddałam regeneracji.

Byłam przekonana, że coś takiego nie jest możliwe, kiedy w domu trwa remont, a pracy zawodowej też nie ubywa.

A jednak...

Kaśka wyjechała, a karawana szła dalej. 

Nie miałam pojęcia, że byłam aż tak bardzo zmęczona.

Ostatnie pół roku czułam się jak na huśtawce, góra, dół, góra, dół... co raz szybciej, co raz mocniej, co raz wyżej. 

W bardzo krótkim czasie wiele decyzji, obowiązków i ogrom odpowiedzialności wyssały ze mnie energię. 

Wiedząc, że lecę na oparach, zatankowalam samochód i do sanatorium...

Koszary

Moc wracała wraz z kilometrami na liczniku...

Uwielbiam prowadzić swoją starą almerę. Dobrze się rozumiemy po tylu latach razem.

Wymyśliłam sobie, że NFZ wyśle mnie w góry, a tymczasem mknęłam na Pomorze.

Połczyn Zdrój. 

Dalej się nie dało. 

Przede mną ok. 800 km. wypoczynku z międzylądowaniem u mamy :) a przy okazji sprawdzian dla mnie, jako kierowcy. 

Czekała mnie podróż sentymentalna, bo znałam te strony. 

Na miejsce dotarłam prawie planowo. Prawie - może wrócę do tego ,,prawie'' przy okazji.

Piękny, zabytkowy kompleks, położony na obrzeżach parku wyglądał imponująco.

No dobrze, pomyślałam, to zaczynamy tą regenerację...

Po zakwaterowaniu się w upragnionej jedynce, zarezerwowanej duuużo wcześniej, pieszczotliwie nazwanej przez Alicję schowkiem na szczotki, poddałam się koszarowym zwyczajom.

Dlaczego koszarowym?

Opowiem w późniejszym czasie :)

cdn. 

Jaworowa filiżanka

Pisząc o huśtawce, z której ostatnio trudno było mi zeskoczyć, mam okazję pokazać Wam jaworową filiżankę z huśtawką właśnie.

Miało być drzewo, huśtawka i jaworowe liście...

Oto co powstało.

Czytaj więcej »

Urodziny bloga, niespodziewajka i Świeradów Zdrój na porcelane

Małe podsumowanie?

Niedawno skończył się rok.

Zazwyczaj wtedy każdy robi jakieś podsumowania, zaczyna wdrażać postanowienia, obiecując poprawę i tłumaczy się z niewykonania poprzednich. 

U mnie nic takiego nie nastąpiło, bo mi na to moja przekora wrodzona nie pozwala.

Bo wymyśliłam sobie, że u mnie to ma być jakoś wyjątkowo, inaczej, niebanalnie...

Czasem sama nie wiem o co mi chodzi, ale chodzi mi o to bardzo mocno :) 

I dziś nagle mnie olśniło.

Przecież właśnie mnęły dwa lata mojego blogowania.

Minęły jak z bicza strzelił.

Jakby to było wczoraj, klepałam pierwszy powitalny post post, a głowa pełna była tematów.

Tutaj wspomnę kopniaka w tyłek od Małgorzaty z bloga Daylicooking, która mnie mocno zmotywowała i jakby do dna dzisiejszego czuję jej palec na pulsie. Nie sposób nie pomyśleć o Beti, pierwszej blogerce jaką poznałam z bloga Kruche babeczki... 

Mają dziewczyny charyzmę :)

I teraz jak nie podsumować?

Chociaż w skrócie... bo nie lubię długiego przynudzania.

Nie mam zamiaru wyliczać po kolei co się zdarzyło, bo wszystko bowiem co miało miejsce, wydarzyć się miało. Wydarzyć się musiało, bym mogła dziś z zupełnie innej perspektywy patrzeć i kontynuować proces rozwoju.

Dwa lata temu

Co było dwa lata temu?
Gdzie byłam?
Kim byłam?

Dokładnie dwa lata temu czułam, że dotarłam do muru, którego nie mam zamiaru rozbijać głową.
Pracowałam wtedy w salonie jubilerskim, w galerii handlowej, w osłabionym składzie od ponad pół roku i liczyłam, że nowy rok przyniesie mi jakieś rozwiązanie, zdając sobie sprawę, że to nie nastąpi.
Wręcz przeciwnie, działo się coraz więcej spraw, które wywoływały mój wewnętrzny bunt.
Jestem pokorna niepokornie...
Rozpoczynał się piąty rok tkwienia w toksycznej sytuacji, a nie ma nic gorszego niż tolerowanie ludzkiej głupoty w imię lojalności.
Dopiero później dotarło do mnie, że lojalność to wspaniała cecha, jeśli jest się lojalnym najpierw w stosunku do samej siebie.
Ta nauka zajęła mi sporo czasu, na szczęście miałam swoje malowanie.
Wszystko jest po coś.
Później już się potoczyło.
Zmiany, zmiany, zmiany...
Inwestycja w rozwój i pierwszy udział w konferencji blogerskiej w Poznaniu.
Tam dostaje się zastrzyk wiedzy i motywacji, a co najważniejsze, poznaje się innych blogerów.
Idąc tą drogą intuicyjnie robiłam swoje.
Wspierał mnie Pan mąż, bo Kocikowa Dolina zaczynała nabierać rozmachu i wychodzić po za hobby. Trzeba było wypróbować czy jest szansa, by to wszystko mogło stać się pasjonującym zawodem.
W międzyczasie kolejne blogerskie zjazdy, kolejne warsztaty i nabieranie doświadczenia.
Poznawanie możliwości socjalmediów i poznawanie blogerów, których blogi się czytało.
Rok temu zastanawiałam się czy jestem blogerką ...

Dzisiaj... 

Masa pomysłów zaowocowała napisaniem projektu i pozyskaniem środków na dalszy rozwój.
Mam swoją firmę i tworzę powoli pracownię plastyczną w nieco szerszym zakresie.
Nie mówiłam o tym wcześniej, bo ne wiedziałam, czy moje działania będą owocne.
Co jeszcze?

Niespodziewajka 

W drugie urodziny bloga dostałam informację, że Kocikowa Dolina została doceniona przez portal www.kobietytomy.pl, który ulokował mnie wśród czterech polskich projektantów, proponujących coś wyjątkowego na prezent...
Sami poczytajcie TUTAJ
Oczywiście jestem zaskoczona i uradowana i pięknie dziękuję za wyróżnienie :)

Świeradów Zdrój

Dziś pokażę Wam komplet porcelanki, który nie był łatwy w wykonaniu.

Dlaczego akurat dziś  Świeradów Zdrój?

Po pierwsze primo 😂  szykuje mi się wyjazd do sanatorium, który jest ciągiem dalszym historii o lojalności...

Po drugie primo 😂 chętnie odwiedziłabym właśnie to miejsce, niestety takich życzeń NFZ nie spełnia, hahaha...

Po trzecie primo 😂 porównując umiejętności te sprzed dwóch lat, a obecne... progres jest widoczny, to zaprezentuję...

                                                Pozdrawiam Kochani - Kasia

Czytaj więcej »

Dziwny jest ten świat... ołowiane puzzle i gdzie jest miłość ?

Zamiast podsumowania roku

Ostatnimi czasy czuję się jakbym miała zwolnione obroty.

Ja wiem, że temat ten przewija się przez moje posty od dłuższego czasu, ale nie napiszę przecież, że wszystko się pięknie układa, jak puzzle dla dzieci...

Wiecie co?

To raczej puzzle, które są z ołowiu i ciężko je dopchnąć jeden do drugiego, chociaż dokładnie wiadomo gdzie pasuje każdy kawałek.

Ale wydumałam...

W przedświątecznym poście pisałam Wam, że Kocikowa Dolina wciąż się rozwija.

Z mojego niewielkiego centrum dowodzenia światem, jakim była malinowa kanapa i malutkiego kącika, gdzie powstawały wszystkie malowane dla Was rzeczy, wkrótce przenoszę się do swojej pracowni. 

Szumnie brzmi :) 

Dodam więc... do pracowni, która jest w trakcie... hmm... w trakcie dopychania innych puzzli, zanim będzie można się w niej rozgościć.

A jaśniej, to sprawa wygląda tak, że parter wciąż jest gruzowiskiem, projekt na mojej głowie, inny ważny projekt trzeba było rozliczyć i zamknąć, płytki się same nie wybiorą, drzwi zdalnie też da się wynaleźć, ale trzeba to zrobić, fachowcy mają poślizg... zanim będzie można ruszyć pomieszczenie pracowni, trzeba wykonać inne remonty... a cierpliwość moja wytrenowana, podpowiada w środku... Kaśka, tylko spokój może Cię uratować.

No to stukam nareszcie zbyt długimi paznokciami w klawiaturę, uspokajam się...

Nie ma wyjścia, trzeba to przetrwać.

Po wszystkim zrobimy parapetówkę i wszystko Wam wtedy pokażę, a będzie co oglądać, bo plany zacne... i sama jestem ciekawa co nakombinowałam :)

Mimo wszystko... o miłości

W internetach ostatnio smutno.

Dziwny jest ten świat, niczym hymn wyśpiewał nam Czesław.

Ale ja nie chcę dziś o smutkach, bo już napisano i powiedziano wszędzie i wszystko... 

Zamiast o nienawiści, napiszę o miłości.

Dziś o miłości, która jest dorosła i pewnie niejedno widziała i niejedno przetrwała, bo ta prawdziwa pozwala najpierw doświadczyć, później pojąć wszystko.

Ona... energetyczna miłośniczka książek, piękna i mądra.

On... pasjonat modelarstwa, pogodny i cierpliwy.

Oni razem... świetna para :)

Właśnie kilka dni temu świętowali 46 rocznicę ślubu. 

Ileż trzeba mieć miłości w sobie, by pokonać taką trasę razem...

Brawo Wy :)

Niezły wynik. 

Z tej okazji malowały się w Kocikowej Dolinie filiżanki dla tej pary.

Niech Wam służą wiele lat... 

Czytaj więcej »