Koniec roku... czas na podsumowania, nowe plany i gwazdkowych prezentów ciąg dalszy

Bilans zysków i strat

Kolejny raz dobijam do brzegu kolejnego roku. 

Tak sobie myślę, że z każdym brzegiem przychodzi mi to coraz łatwiej...

To był dobry rok.
Inny niż poprzednie, co często podkreślałam w różnych wpisach.

Mimo tego, że czasem nie było łatwo, to... było warto, a skoro wierzę, że nie ma przypadków, to znaczy, że wszystko idzie zgodnie z wyższym planem.

Ale sobie wymyśliłam :)

I wymyśliłam sobie też wiele innych rzeczy, które mają się dopiero zdarzyć. Przecież postanowiłam w tym roku spełniać marzenia, a więc konsekwentnie idę w tą stronę...
Dodam tylko, że moje marzenia nie są wcale ściśle określone... ucierpiałaby wtedy moja elastyczność...
A nowe plany?
Wymyśliłam sobie, że po prostu będę starała się być szczęśliwa tak, jak do tej pory, a więc żyjąc w zgodzie z sobą i robiąc wszystko to, co kocham :)
By nie przynudzać...
Bilans zysków zawsze na plusie.
Każdy koniec to też nowy początek.
Wystarczy pozytywne nastawienie i właśnie z takim robimy skok w kolejny rok.

Druga odsłona...

Pisałam Wam tu w listopadzie o Przygodzie z błękitami, lazurami i turkusami. 

Możecie sami sprawdzić TUTAJ

Dziś mogę już opublikować drugi komplet, bo gwiazdka minęła, prezenty się otworzyły, przynosząc radość obdarowanym, a mnie samej pomysł na fajny wypoczynek w bliżej nieokreślonym terminie...

A więc voile...

...na koniec grudnia trochę morskiej bryzy i pozdrowienia z Madery...

                                                          Pozdrawiam nocą - Kasia :)

Czytaj więcej »

Święta, święta i po świętach... i coś o prezentach

Podsumowując

Założyłam sobie, że w tym roku odnajdę magię świąt...

...że wszystko zrobię bez pośpiechu, na spokojnie i nie dam się wciągnąć w spiralę przedświątecznego szaleństwa.
Zero owczego pędu.

Czy tak właśnie było?

Czas na analizę.

Założenia udało się wdrożyć... prawie :)
Poniosło mnie tylko trochę...

Refleksje na przyszłość?
No cóż.
Kolejny raz mogłabym wykarmić wojsko no i... mogłam sama z powodzeniem upiec te bezcenne ciasteczka.
Oczywiście, że mogłam.
Ale że każdy rok dodaje nam nowych doświadczeń, ten nie mógł być inny :) 
Coś za coś :)
Trzeba mieć skąd czerpać i o czym opowiadać, a anegdotki rodzinne są bezcenne :)
Nawet o bezcennych ciastkach, które już przeszły do historii...
I wiecie co?
Wciągnęło mnie w tym roku wszystko... choinka, światełka i prezenty.
Nie wciągnęła jedynie panika, że nie zdążę.
Może to jednak zasługa tych ciastek, kto wie...
...oraz  mojej mamy i córki :)
Dziewczyny górą w tym roku.

Gwiazdkowe prezenty

Jako że już po gwiazdce, mogę Wam pokazać część prezentów, które znalazły się pod choinkami, częściowo za sprawą Kocikowej Doliny.

To wielki zaszczyt, móc brać udział w sprawianiu radości Wam i Waszym bliskim.

Nie bardzo wiem od których. zacząć...

Dziś klimatycznie i sielsko. 

Dla miłośników górskich wędrówek i sielsich klimatów.

Czytaj więcej »

Łapy, łapy, cztery łapy... i kolejne portrety pupili

Dom bez zwierząt jest tylko zwykłym domem

Nie wyobrażam sobie swojego domu bez moich kotów.
Wszyscy, którzy zaglądają do mnie wiedzą, że jestem kociarą do kwadratu :)
No kocham te futra mruczące, tą bystrość umysłu i indywidualność, a one kochają mnie...
...za żarcie i za wzięcie, jak to koty. Ważne, że rozumiemy się doskonale.

W domach otwartych dla zwierząt zawsze mieszkają dobrzy i pozytywnie nastawieni ludzie.
Moja babcia twierdziła, że ktoś, kto nie posiada w domu zwierzaka, nie zasłuży sobie na niebo... i wtedy pjawił się kot, który w tym domu przeżył ponad dwadzieścia lat.
Ot, taka anegdotka...

Tak jak ja kocham koty, tak inni kochają swoje psy.
Też je uwielbiam, nie myślcie że nie... a obcuję z nimi niemalże na codzień, bo za ścianą mam hodowlę i całą ich gromadkę...

Hodowców podziwiam za odpowiedzialność, konsekwencję i miłość ogromną do swoich pupili.
Gdybym nie poznała takich miejsc i takich ludzi, nie miałabym pojęcia ile troski, zabiegów, wyrzeczeń i poświęcenia kosztuje taka pasja... i że to wszystko płynie z potrzeby serca.

Dziś przedstawiam Wam hodowlę MALTAYED , w której mieszkają i przyjaźnią się z sobą wspaniałe samoyedy i maltańczyki.
W życiu bym nie przypuszczała, że jest to możliwe... a jednak
Maltańczyki to małe, białe duszki... samoyedy natomiast, to wspaniałe, białe psy o wyglądzie wilka i łagodności owieczki. Jestem nimi zauroczona.

Właściciele hodowli stworzyli kochający dom, pełen ludzkiej i psiej miłości, przez co dom staje się niezwykły, a sami jego gospodarze jawią się jako ludzie wyjątkowi.

Motto hodowli mówi nam wszystko :

,,Nie ma znaczenia ile masz pieniędzy, ani ile rzeczy, możesz być bedakiem, ale mając psa jesteś bogaty''   -  Louis Sabin

Portrety pupili

Dziś prezentuję Wam Kirę i Wolfa. Wspaniałe samoyedy z HODOWLI MALTAYED 

sportretowane na komplecie porcelany firmy Lubiana.

Czajnik i kubki z linii Victoria idealnie nam tu się wpasowały.

Z resztą.. oceńcie sami. Kira i Wolf na ostatnim zdjeciu w całej okazałości.

Czytaj więcej »

Świąteczne zamieszanie czas zacząć i wspomnienie z warsztatów w Sieborowicach...

Czas dla domu

Każdy dom ma swoje małe zwyczaje i własne tradycje, które później zabierane są z tego domu przez dzieci i niesione przez życie.

Przecież to głównie one najpiękniej się cieszą atmosferą świąt, choinką i prezentami.

Po latach będą wracać do tych właśnie chwil, przecież znamy to wszyscy.

Uwielbiamy opowiadać sobie historie z dzieciństwa.

Uśmiecham się na samą myśl.

W każdym z nas wciąż mieszka to dziecko.

Musimy je tylko znowu dostrzec i pozwolić mu się tak po prostu ucieszyć.

Dziś zakończyłam przygotowania świąteczne dla innych... 

Od jutra wkraczam we własne i właśnie mam zamiar robić to z radością.

Wczoraj przyjechała nowiuśka choinka... po dwudziestu latach zaszalałam. 

Jak nigdy, już stoi i czeka aż ktoś ją wystroi.

Pewnie tym razem zrobię to ja...

Ten rok, jak już tu wielokrotnie wspominałam, jest inny niż poprzednie lata. 

To rok zmian.

Zmiany są nieodłączną częścią życia. Tylko od nas zależy, czy pozostaniemy bierni, czy czynnie weźmiemy w nich udział.

No to biorę :)

Niezmienne pozostaną jedynie zwyczaje i małe tradycje, które co jakiś czas najwyżej ubogaci ktoś nowy, kto akurat się pojawi między nami :)

Warsztaty przedświąteczne w Sieborolandii

Jako że w Kocikowej Dolinie nie było wiele akcentów typowo świątecznych do malowania, pokażę Wam owoce warsztatów malowania porcelany, które małam przyjemność poprowadzić.

Od tamtej pory minął już jakiś czas, jednak wrażenia z warsztatów zachowam na zawsze.

Wraz z Karoliną gościłyśmy w sieborowickim Domu Dziecka zwanym Sieborolandią.

Dom Dziecka w Sieborowicach pod Krakowem zamieszkują niesamowici, młodzi ludzie.

Dzięki Pani Ani Markowskiej - Solarz odbyły się wtedy podwójne warsztaty, które poprowadziłyśmy obie, każda swoją część. Na początku był chaos... trzeba było podzielić się na grupy... 

Po kilku godzinach tego chaosu, wrzawy, śmiechu i pozornego zamieszania, zaczęły wyłaniać się pierwsze dzieła. 

To był magiczny czas... wiele by opowiadać.

Zobaczcie zdjęcia...

Poradziliśmy sobie? Jak myślicie?

Czytaj więcej »

Taki grudzień pierwszy od lat i coś o trafionych prezentach od serca

Nie biegnę donikąd

Przez ostatnie lata grudzień był dla mnie miesiącem, który wywoływał wszelkie, skrajne odczucia.

Radość mieszała się ze smutkiem, zmęczenie ze sztucznym entuzjazmem, bezsilność z buntem.

Cały urok i magia nadchodzących świąt, skradziona została przez handlowców, którzy już od drugiego listopada kuszą reklamami, promocjami, wyprzedażami... kto głośnej, kto więcej, kto lepiej...

Ludzie wpadają w tą spiralę zdarzań, działają jak automaty, a budzą się dopiero po wszystkim, często zdziwieni, że już po świętach.

Zewsząd atakują mega okazje. 

Nie masz środków? 

Drobnostka.  

Banki niemal rozdają środki... 

Tylko brać. 

Czerwone napisy z super cenami przyciągają wzrok, a do uszu sączy się świąteczna muzyka... przy której jakoś łatwiej wydaje się pieniądze, a to na nowy zestaw klocków lego, na kolejnego misia do kolekcji, śliczny sweterek, czy następną super modną rzecz, bez której przecież żyć się nie da.

Ludzie, jak zaprogramowani wyciągają ręce po wszystko, światełka migoczą, George Michael śpiewa kolejny raz Last Christmas...

Jeszcze do niedawna tkwiłam w epicentrum tego zjawiska.

Tych kilka lat pozwoliło mi na własnej skórze doświadczyć skrajnych emocji... pozwoliło mi się zachłysnąć, dać się ponieść, dostrzec drugie dno, zweryfikować, zbuntować... i wyhamować, by odszukać magię od nowa...

Ja nie jestem przeciwniczką tego wszystkiego.
Wręcz przeciwnie :) 

Uwielbiam to całe zamieszanie przedświąteczne i ten rozgardiasz, wraz z kupowaniem prezentów, zapachem pomarańczy i niezastąpionym Last Christmas... 

...bo Boże Narodzenie zawsze będzie miało dla mnie zapach pomarańczy i smak orzechów włoskich...

To wyniosłam z przeszłości.

Piszę dziś o tym wszystkim, bo chcę, by ten czas wciąż mógł mieć wiele smaków i zapachów. 

Chcę, by moi bliscy mieli szansę wybrać ulubione i ponieść w przyszłość.

Żeby to wszystko mogło się zdarzyć, trzeba temu owczemu pędowi powiedzieć dość, choćby na trochę.

Zrezygnować z pośpiesznej bylejakości...  i zauważyć tą magię, która znajduje się przecież w nas samych, oraz w najprostszych rzeczach. 

Chce mi się znowu prawdziwie wesołych świąt, bez pośpiechu i zgiełku.

Nie ilość ale jakość, we wszystkim...

Prezenty od serca

Mikołajki, choinka... 

Grudniowe powody do obdarowywania się prezentami.

Ja osobiście wolę prezenty pod choinkę... 

Obojętnie jednak z jakiej okazji te prezenty mają być, lubię je wybierać, by później móc patrzeć na radość w oczach obdarowanych. 

Taki upominek, który cieszy podwójnie, to upominek trafiony. I nie musi być drogi. Ważne, by był od serca.

Świetny wpis na temat kupowania trafionych prezentów znajdziecie u Małgosi :)

Jeśli nie przyda się w tym roku, to może pomysły pozostaną na inne okazje.

Dzisiaj pokażę Wam kilka personalizowanych  kubków, malowaanych ściśle według wskazówek, a zatem prezenty od serca... 

Każdy totalnie z innej bajki, ale każdy o specjalnym znaczeniu.

Ciekawe czy adresaci byli zadowoleni :)

Zacznę nieco świątecznie.

Czytaj więcej »

O podróży życia zapisanej na porcelanie i o podróży w swój własny rozwój

Nostalgia w odcieniach błękitu

Dziś moja przygoda z błękitami, lazurami i turkusami, o których wspominałam tutaj jakiś czas temu, dobiegła końca.

Właśnie dziś, wypuszczone z moich dłoni, czyjeś zwizualizowane marzenie... trafiło do rąk rozmarzonej właścicielki.  

Trafiło do kogoś, dla kogo maluje się jeszcze piękniej, niż pięknie, bo do kobiety o ogromnej wrażliwości, która swoimi opowieściami, zdjęciami i entuzjazmem, przyczyniła się do pobudzenia mojej wyobraźni.

Ogromna odpowiedzialność spoczywa na twórcy, gdy podejmuje się takiego zadania.

Nigdy nie wiem jaki będzie efekt końcowy i czy wstrzelę się w czyjś gust... W takich chwilach pomaga mi moja intuicja i często cała masa otrzymanych odpowiedzi.

W najśmielszych snach nie przypuszczałam, że podróżując wraz z innymi, podróżuję także w głąb siebie i wciąż rozwijam skrzydła.

Dziś już nie potrafię inaczej żyć. 

O tej ogromnej potrzebie tworzenia już Wam kiedyś opowiadałam, ale nie byłoby tego wszystkiego, gdyby nie Wy, którzy mnie motywujecie, dajecie swoje błogosławieństwo na dalszą drogę i wolną rękę w tym tworzeniu, a zatem swoje zaufanie.

Dziękuję. 

To wielka rzecz.

Północne Włochy

Zastanawiałam się co jest moją mocną stroną w malowaniu, czy jest coś, co w pewien sposób pozwoli mi błysnąć wśród tylu wspaniałych koleżanek i kolegów, wypracować własny styl...

I wiecie co?

Chyba już nie ucieknę od krajobrazów...

Od Was dowiaduję się rzeczy, zdawałoby się... oczywistych, a moja nocna Kaśka po fachu stwierdziła, że mam romantyczny styl malowania.

Dziś wielki dzień, bo pokażę Wam podróż zapisaną na porcelanie - malowaną właśnie w taki sposób.

Sami oceńcie jak to ze mną jest :)

Czytaj więcej »

Coś na szczęście... czyli Żyd w sieni - pieniądze w kieszeni :)

Dopomóc szczęściu nie zaszkodzi...

Lubimy wierzyć w moc różnych przedmiotów, które przyniosą nam szczęście, zapewnią zdrowie, pomyślność i bogactwo. 

Ponoć połowa z nas wierzy w różne wróżby, przesądy, i nadprzyrodzone moce.

Może nie dosłownie, ale coś w nas jest takiego, co każe przekazać z pokolenia na pokolenie tą wiedzę tajemną...

Sama noszę swój szczęśliwy kamyk przy sobie.   

Mam go od ponad pięciu lat i chyba działa.

A tak...

W końcu jest we mnie jakiś tam pierwiastek wiedźmy, intuicją zwany.

Lubię to w sobie, choć są tacy, którzy wierzą w to bardziej niż ja sama :)

Któż z nas nie łapie się za guzik na widok kominiarza... lub nie zachowuje czterolistnej koniczyny?

Wierzyć, nie wierzyć... nie zaszkodzi pozaklinać los.

Tak więc słonie na szczęście z trąbą do góry, żaba zapożyczona z feng shui, budda z dużym brzuchem do głaskania... co kto woli.

Ja tam wolę te nasze, swojskie czary mary, takie babcine.

Więc po kolei. Kominiarz już był, koniczyna także. 

Zostaje podkowa na szczęście, łuski karpia z wigilii w portfelu, by kiesa pełna zawsze była. Doczytałam też, że warto mieć szyszki w drewnianej misie lub figurkę bociana, co też niesie dostatek.

Interesujące jest posiadanie miotły zawieszonej gdzieś przed wejściem... ma ona chronić przed złym okiem, cokolwiek to znaczy.

Na konec zostawiam portret żyda na szczęście.

Mówi się, że posiadanie takiego wizerunku to gwarancja sprzyjania fortuny. Warunkiem jednak jest to, że żyd musi być koniecznie stary, z siwą brodą i pejsami, zatem mądry i doświadczony i koniecznie musi liczyć złote monety...

Obrazy z żydami może nie są już tak modne... różnie się na to patrzy... ale gdyby tak przemycić taki talizman na szczęście w nieco innej formie...

Kubki na szczęście

Nie wiem skąd mi się wział pomysł namalowania tych kubków.

Malowane na podstawie popularnych obrazów znalezionych w internecie.

Po prostu chciałam by powstały... takie właśnie na szczęście.

Czy będą działać ? 

Nie wiem... malując nadałam im taką energię...

Może ktoś zechce sam sprawdzić ?

                                           Pozwólmy czasem by czary zadziałały ;)

                                     

                                                            Dobranoc mili 

Czytaj więcej »

Literatura kobieca na zimowe wieczory i kubki inspirowane okładkami

Kubki dla ulubionej autorki

Na początku były kubki...

...a może jednak książki. 

Jednak nie. Na początku właściwie to była Basia.

Opowiem po kolei.

Basia, moja ulubiona fanka czytania, jest pomysłodawczynią, a Kocikowa Dolina wykonawcą pewnych kubków i świątecznej filiżanki.

Porcelanka, jako skromny upominek od serca, dla wspaniałej autorki Gabrieli Gargaś , za jej cudowne pióro, które potrafi z każdego czytelnika wydobyć najgłębsze emocje...

Tak więc...

Najpierw Basia uświadomiła mi, że na polskim rynku objawiła się świetna pisarka literatury dla kobiet, później malowały się kubki nawiązujące do najnowszych jej powieści.

Inspiracją zaś, były okładki książek, oraz informacja, że autorka uwielbia piwonie i bzy...

Dopiero na końcu samo czytanie...

Powieści Gabrieli Gargaś

Kiedyś założyłam sobie, że jeśli recenzja, to pojedyńczo, subiektywnie i rzetelnie...

Dziś robię mały wyjątek.

Któż nie lubi bonusów :)

Proponuję Wam trzy tytuły, i wszystko jedno po który sięgniecie najpierw... 

Książki pełne magii, ciepła, radości i smutków, pełne historii z życia każdego z nas... ale najważniejsze, że przepełnone miłością, która jest napędem wszystkiego co najlepsze w życiu.

Kto raz wyciągnie dłoń po książkę tej autorki, już na zawsze pozostanie pod jej urokiem.

Im więcej, tym mniej, więc czytajcie mili...

Zanim wstanie dla nas słońce   

o decyzjach, o konsekwencjach i odpowiedzialności... o życiu, które mogłoby być życiem każdej z nas i o tym, że po nocy zawsze przychodzi dzień...

Taka jak ty

powieść o prawdziwej przyjaźni, miłości, o życiu w cieniu choroby i nadziei na lepsze jutro.

Wieczór taki jak ten

Cudowna opowieść o magii świąt, spełnianiu się życzeń, o miłości i szczęściu, które czeka za rogiem na swój czas.

Czytaj więcej »

Pomiędzy błękitami musi być kontrast i zebra dla dwojga na filiżankach

Pomiędzy błękitami...

Jak każdy twórca, uwielbiam wyzwania.

Niezwykłe zadania dają dreszcz emocji w oczekiwaniu na efekt końcowy...

Jednak zanim w swojej głowie ułożę plan działania, zobaczę zarys przyszłej pracy i zbiorę się w sobie by rozpocząć, musi upłynąć odpowiedni czas, by wszystko nabrało tak zwanej mocy urzędowej, lub bedąc bliżej prawdy... musi zacząć głośno tykać  zegar, odliczając godziny zakończenia realizacji.

To już motywuje, gwarantuję Wam :)

Jestem w trakcie niesamowitej przygody z błękitami, lazurami i turkusami... Nie mogę Wam zdradzić co się maluje w pracowni... jeszcze nie czas. 

Powiem tylko, że pierwsza część zadania zaliczona i żeby nie popaść w rutynę, trzeba mi te błękity, lazury i turkusy nieco rozmyć.

W takich chwilach dobrze jest zadziałać na zasadzie kontrastów. 

Tak jak w dobrej kuchni połączenie karmelu z solonymi orzechami, jak kozi ser z miodem... pozwala na dotykanie smaków i gwarantuje ucztę dla podniebienia, tak w pracowni takie działanie pomaga nie stracić natchnienia, wciąż malować z duszą i zagwarantować ucztę dla oczu...

Tak więc mała przerwa pomiędzy błękitami i malują się nie błękitne rzeczy, które...

...pokażę w późniejszym terminie :)

Zebra w roli kontrastu 

Ale skoro o kontrastach, miodzie z serem i karmelu z solą...

Dziś taki kontrastowy zestaw dla dwojga.

Wzór autorski... 

Voila.

Czytaj więcej »

Zegarmistrz świata... i sielskie, zimowe krajobrazy malowane z potrzeby

A za oknem noc...

Coraz ciemniejsza noc.

W kominku buzuje ogień. Płomienie liżą ze smakiem drewno, pomrukując z zadowolenia... prawie tak samo jak moje koty, które teraz śpią najedzone obok mnie.

Jesień w tym roku taka łaskawa. Wybarwiła liście na wszystkie możliwe kolory i pozwoliła nacieszyć  nimi oczy...

Zbliża się czas zimowego spowolnienia, czytania książek i parzenia ziołowych herbat.

Ani się obejrzę, jak dobijemy do brzegu kolejnego roku...

A zegarmistrz świata, nie bacząc na niczyje protesty, pcha te swoje wskazówki wciąż do przodu. Mimo tego całego spowolnienia.

Tik - tak, tik - tak.
Tylko patrzeć, kiedy z nieba sypnie białym puchem...
Ten rok u mnie, jest rokiem zmian. Powiada się, że zmiany następują co siedem lat.
Zanim jednak ta kolejna siódemka stanie się faktem, mam zamiar cieszyć się każdą chwilą i każdym drobiazgiem, bo nie wiadomo w którą stronę to wszystko zmierza :)
Jednak jako zagorzała optymistka, która zawsze widzi szklankę do połowy pełną... wyciągam rękę tylko po to, co dobre...  gdzieś przeczytałam, że każda zmiana jest trudna na początku, burzliwa w trakcie i cudowna na końcu  :)

Zimowe, sielske krajobrazy

I tym sposobem doprowadziłam Was do tego momentu, gdzie mogę zimowe kubeczki pokazać, które namalowałam, bo zwyczajnie potrzebowałam je namalować...
Inspirując się obrazami U. Lemańskiej i kolorystyką Nietypowj pracowni powstały te dwa wzory.

Takie, na których śnieg sobie pada i wcale nie czuć zimna, a zima bajkowa zachęca do baraszkowania w tym śniegu... a na ten prawdziwy przyjdzie jeszcze czas.

Miałam tą zimę namalować na bombkach. Może innym razem...

Czytaj więcej »

Ludzie listy piszą i znowu pupile na porcelanie

Dzień telefoniczny

Raz na jakiś czas przytrafia mi się tak zwany dzień telefoniczny.

Taki dzień zdarza się wtedy, gdy jestem sama w domu i nic pilnego na mnie nie czeka. 

Wszystkie inne zajęcia idą na bok gdy dopada mnie głód kontaktów przeróżnych.

Co tam porządki w szafie, jeszcze można coś tam upchnąć, więc żle nie jest. Suszarka z praniem na środku pokoju? Poczeka. I tak czeka na mnie. 

Słoiki stoją od tygodnia na blacie w kuchni... Widocznie nikomu nie przeszkadzają...

I tak zerkam na tą szafę, słoiki i... 

...i odwracam się na pięcie :)

Wtedy z ogromną przyjemnością nadrabiam pielęgnowanie kontaktów.

Dzwonię do centrum i na wybrzeże, czasem za ścianę a czasem i kilka ulic dalej...  dzwonię też do tych, którzy właśnie o mnie myśleli i mieli już zadzwonić... ale byłam pierwsza ;) no i jeśli uda mi się dodzwonić, to Kraków też zaliczam :) 

Trochę sarkastycznie ale jednak z humorem... Fajnie mieć dokąd dzwonić ;)

W Kocikowej Dolinie też zdarzają się takie dni...

Nigdy takiego nie przewidzę...

Dzień telefoniczny w Kocikowej Dolinie polega na rozmowie z przeróżnymi osobami w formie pisanej. Zaczyna się od zwykłych grzecznościowych zapytań, a często zamienia w interesujące znajomości...

Możliwości internetu nie przestaną mnie fascynować chyba nigdy :)

Pupile na kubkach

Dziś też nie przewidziałam takiego dnia... a spędziłam go na rozmowach ze świetnymi dziewczynami,  miłośniczkami psów różnych ras... 

I wiecie co?

To nie tylko wymiana suchych faktów na temat malowania... często jest to wymiana myśli, kilku serdeczności z głębi serca, czasem ciekawostek z życia i o życiu... rozmowa w tej formie jest po prostu czystą przyjemnością. 

Właśnie po dzisiejszych rozmowach z miłośniczkami piesiuśków, pokażę kolejne portrety pupili... 

Te poniżej to skarby z hodowli Muchitto  :)

                                     Ciąg dalszy nastąpi.... jest jeszcze wiele pupili do namalowania :)

Czytaj więcej »

Wyzwania są po to, by wciąż sie rozwijać i ślubny komplet dla miłośników Guns N' roses

Włączam szósty bieg

Wróciłam z plecakim energii. Na razie plecak stoi nierozpakowany.

Zanim go otworzę i zabiorę się do działania, muszę poukładać dom, w którym rządziły jakiś czas moje koty... i Pan mąż :)

Chcę przygotować sobie pole do działania, bo kiedy wrzucę szósty bieg, to nie lubię się zatrzymywać. Tak mam od zawsze i ze wszystkim.

Może dlatego lubię działać nocą... tylko ona daje mi spokój i możliwość pełnej koncentracji.

Czekają mnie nowe wyzwania, które jak zawsze wzbudzają we mnie ciekawość, niepokój i oczekiwanie.

Lubię ten stan, bo jak już kiedyś tu  gdzieś napisałam, kiedy zaczynam coś tworzyć, nigdy nie wiem jaki będzie efekt końcowy.

Najbardziej doceniam kredyt zaufania, jaki otrzymuję. Kilka wskazówek rzuconych jako zarys oczekiwań.... i później ten stresik czy wizje się pokryły :)

Filiżanki ślubne i Guns N’ Roses 

Zdarza mi się tworzyć dedykowane wzory na porcelanie, które sprawią, że obdarowani poczują się wyróżnieni, bo wzór tworzony był właśnie z myślą o nich... 

Tak było i w tym przypadku. 

Asia tylko rzuciła hasło - fani Guns N' Roses

Efekt poniżej :

Czytaj więcej »

Skrzydeł dodają mi Ci, którzy we mnie wierzą... i astry w kremie

Jestem dla siebie surowym krytykiem

Kiedy kupiłam pierwsze farby i kubki, żeby mogły powstać świąteczne prezenty dla najbliższych, w ogóle nie brałam pod uwagę, że kiedyś pójdę tą drogą.

Coś tam sobie wtedy wymyśliłam ambitnie i... w trakcie żałowałam, że się do tego w ogóle zabrałam.

Początki zazwyczaj bywają trudne.

Od tego czasu minęło kilka lat.

Sporo tych kubasków i filiżanek powstało w międzyczasie, bo byli chętni na te moje bohomazy... czasem nie wiem czy z litości je chcieli, czy rzeczywiście były w miarę ładne :)

Miałam to szczęście, że na początku nie spotkałam się ze specjalnie ostrą krytyką, a byli też tacy, którzy zachęcili do działania...

Wspomnę tu Karolę i Beti. Dziewczyny, jesteście w tej historii.

Kolejne ważne słowa padły z ust Magdy - w tych kubkach jest cząstka Ciebie samej - powiedziała.

I to była woda na młyn...

Nie wiem kiedy moja pasja stała się na tyle ważna, że obecnie staje się sposobem na życie :)

Wciąż doskonalę i rozwijam warsztat.

Skrzydeł dodają mi Ci, którzy mi ufają.

Dziękuję kochani za to, że wierzycie iż sobie poradzę ze wszystkim :)

Moje skrzydła są coraz mocniejsze dzięki Wam.

Komplet do kawy w odcieniach kremu waniliowego

Teraz pokażę Wam jedną z ostatnich prac Kocikowej Doliny.

Za każdym razem zastanawiam się, czy dałam z siebie wszystko, by klient był zadowolony. Za każdym razem drżę z niepokoju, czy wizja twórcy pokryje się z wizją zamawiającego.

Pani Dagmara mnie jednak uspokoiła...

Czytaj więcej »

Moje miejsce mocy zawsze działa i porcelana energy, żeby było na temat

I znowu zwiałam po energię

Kolejny wpis o morzu... 

Już Wam kiedyś pisałam, że co jakiś czas odzywa się we mnie wewnętrzny głos, który wzywa mnie na wybrzeże. I żeby się waliło i paliło, to muszę, genów nie oszukam ;) 

Lubię tu bywać o różnych porach roku i nawet pogoda wtedy nie ma znaczenia.

Często zastanawiam się, dlaczego właśnie nad morzem czuję to, co czuję... dlaczego widok tego bezmiaru pozwala zaczerpnąć ten wyjątkowo głęboki jak nigdzie oddech...

Jest kilka miejsc na ziemi które kocham, a Ustka to właśnie jedno z tych moich miejsc mocy.

Przybywam, zaczerpnę i na trochę wystarczy... 

...dopóki głos nie zacznie szeptać, że już czas.

Energetyczna kocia porcelana

A więc tak...

O mocy było, energii także, koty po  Kocikowej Dolinie przewijać się muszą...

W takim razie dziś zestaw dla dwójki kotomaniaków... i to nie byle jaki, bo trzyczęściowy :)

                                                       Niech moc będzie z Wami  :)

  

Czytaj więcej »

Serce czy rozum, mądrości ludów i porcelana trochę etno trochę boho

Dlaczego marzenia odkłada się na później

A gdyby tak zastanowić się nad tym, kim chcieliśmy zostać w przyszłości, kiedy o niej myśleliśmy, będąc na jej progu...

Gdyby odrzucić wszystkie dobre rady, wszystkich dobrych ludzi, którzy z własnego doświadczenia i w dobrej wierze ,,pomagali nam'' zmieniać decyzje...

Gdybśmy uwierzyli, że wolno nam iść własną drogą, drogą serca a nie rozumu, to dokąd byśmy poszli?

Rodzimy się jako niezapisana księga - tabula rasa. 

Każdego dnia życia jesteśmy kształtowani według wzorców, konwenansów, zasad...  

Przychodzą, zapisują... najpierw rodzice, później szkoła. Nie garb się, nie wychylaj, bądź jak inni, i tak nic z tego nie będzie... 

Im dalej w życie, tym więcej linijek.

A przecież każdy z nas jest indywidualnością. 

Dlaczego więc pozwalamy na jej stłumienie, dlaczego robimy to, czego się od nas wymaga zamiast tego, o czym marzymy?

Temat ten już od jakiegoś czasu chodził mi po głowie. 

Jedną z odpowiedzi na to pytanie jest po prostu lęk...

...przed tym, że się nie uda, przed śmiesznością, przed negatywną oceną, przed perspektywą stawienia czoła i przed różnymi, mało ważnymi tak naprawdę powodami..

Dlaczego?

Bo tak nas zaprogramowano. Bo co nam robiono to i my robimy. Jedni w dobrej wierze, inni, by mieć kontrolę.

Ale przychodzi taki czas, że ze zdumienia przecieramy oczy i zastanawiamy się, jak to się stało, że doszliśmy tak daleko zapominając o sobie :)

Kiedy kurtyna opada, wtedy jest czas na słuchanie serca... na intuicję, instynkt... na wszystko to, co wypieramy, bo każą słuchać rozumu.

A pamiętacie?

Pierwsza myśl jest zazwyczaj tą właściwą...

Natura mimo wszystko nie daje nam o sobie zapomnieć.

To dlatego słuchanie siebie odkładamy na później i odkurzamy te nasze marzenia...

Jak już zrobimy wszystko czego się od nas oczekiwało i mamy na tyle energii by sięgnąć po to wszystko, co czekało...

Kubki trochę etno trochę boho

Pisząc dziś o instynkcie, intucji i głosie serca, o naturalnych dla człowieka sprawach, które zostały zepchnięte na dalszy plan, pokażę kolejne kubki, które malowałam instynktownie, bo po prostu potrzebowałam je namalować... 

Posłuchałam głosu serca i była to wielka przyjemność.

O mądrości indian  też można bez końca... lud związany z naturą i w zgodzie z nią żyjący, zostawił wiele cennych wskazówek. 

Indianie uważali, że ludzie zapadają na choroby przez niespełnione marzenia... 

Czytaj więcej »

Przyjaciel nie zawsze musi być człowiekiem i porcelana z Jasonem w roli głównej, malowana podwójnie

Mówi się że psy to ostatnie z aniołów, które zdecydowały się zostać na ziemi razem z ludźmi...

Coś w tym jest...

Dziś będzie o Jasonie, moim wyjątkowym modelu, którego miałam przyjemność sportretować na porcelanowych kubusiach.

Jason sam wygląda jak anioł na czterech łapkach i jest miłością, oraz oczkiem w głowie swojej pięknej właścicielki Pani Angeliny.

Wyjątkowy i wspaniały chłopak rasy Maltańczyk i nie byle kto :) 

Jason to Champion Polski z rozpoczętym interchampionatem, o niesamowitej, jedwabistej szacie, co jest niezwykle rzadkie i pożądane...

Wiele dziewczynek ze świetnych hodowli chętnie by go bliżej poznało...

Dodam jeszcze, że jest już dumnym tatusiem dwudziestu pięciu maluszków na całym świecie :)

Jego potomstwo mieszka w USA, Anglii, Niemczech, Belgii i Islandii.

Na jednym z kubeczków, jedna z córeczek - Hubcia :)

Chociaż sama jestem posiadaczką kotów, i kocham je bezwarunkowo za ich charakter, oraz aparacik do mruczenia, to psy uwielbiam za ich szczerą przyjaźń i wierność.

Już kiedyś malowałam maltańczyki... zerknijcie TUTAJ dla przypomnienia.

Czasem kiedy się człowiek stara...

...to mu akurat pod górkę :)

Tak właśnie było z tymi kubeczkami. 

Wyszły pięknie... obie z właścicielką Jasona byłyśmy zadowolone z efektu... i katastrofa...

Kubki trzeba było malować od nowa...

Potraktowałam to jako trening cierpliwości i szlifowanie umiejętności.

Poniżej efekty pracy i model :)

Czytaj więcej »

W zgodzie z sobą czyli jesienne wyhamowanie, wiejskie chaty i sielskie klimaty

Nic na siłę nie napiszę

Kiedyś założyłam sobie, że będę pisać dwa posty w tygodniu i wciąż staram się trzymać tego schematu, no bo jeśli ten mój blog ma być czytany, oglądany i odwiedzany, to jakaś konsekwencja w działaniu jest mile widziana jednak...

Wraz z nadejściem jesieni, wyciszeniem i ustabilizowaniem się pewnych moich życiowych spraw, wena pisarska też jakby zwolniła, bo nie o ilość mi tu chodzi, ale o jakość...

Niby tematów nie powinno brakować, ale zanim zechcę się tu wygłupić z czymś od siebie, to największy krytyk mnie stopuje... czyli ja sama :)

O pogodzie za często nie wypada, od gotowania, wychowywania i stylizacji, też wciąż, ktoś, coś, gdzieś.

I tak będąc w zgodzie z sobą, to na siłę nic a nic :)

Bo jak ja coś muszę, to zawsze udowodnię, że niekoniecznie ;)

I tym sposobem, nie wiadomo kiedy, post się pojawił...

Wiejskie chaty 

Malowanie to chyba jedyne zajęcie, gdzie nigdy nie czuję, że muszę... 

Tematem nie do wyczerpania są u mnie chaty wiejskie, sielskie klimaty w różnych odsłonach, tym razem w otoczeniu maków i z zarysem Tatr...

Czytaj więcej »