Dzień Matki i prowansalskie klimaty, po które trzeba jechać do Anglii

Mama...

Co czujesz na dźwięk tego słowa?

Jaka jest pierwsza myśl?

Co widzisz, kiedy zamykasz oczy?

Jak w kalejdoskopie przeskakują obrazy... pory roku zmieniają się, powtarzając swój rytm... rosną Twoje dzieci, bo i Ty już urosłaś... sama jesteś mamą...

Co one będą czuć na dźwięk słowa mama?

Może kiedyś też pochylą się nad tym pytaniem, kto wie... dziś mogę mówić tylko za siebie...

Bez specjalnej chronologii i bez przynudzania, bo tego nikt nie lubi i w ogromnym skrócie, napiszę o tym, co mi pierwsze na myśl przyszło...

Gruszki :)

To ona nauczyła mnie smaku gruszek.

Do dziś, kiedy mam wybór, sięgam po nie bezwarunkowo... po słodkie, pękate i soczyste.

Dzięki niej lubię książki... uwielbiam literki i to, jak można nimi żonglować... nauczyła mnie czytać, bo sama miała do nich słabość i biblioteczkę pełną skarbów, do dziś pamiętam niektóre tytuły. 

Pozwalała czytać dorosłe książki.

Moja mama...

Uzdolniona plastycznie, z wyobraźnią... mam to po niej :)

Mądra życiowo i pokorna, cierpliwa do granic absurdu niekiedy... moja mama... wiecznie zapracowana, nie skarżąca się, bo i komu...

Dziś wiem, że nauczyła mnie wszystkiego co mogła, a resztę przekazała w genach.

Na przykład intuicję.

Nigdy nie mówiła jak żyć, pozwalała na potknięcia, na naukę na własnych błędach.

Jak anioł czuwała... wiem, bo robię podobnie...

I chociaż wydaje nam się, że jesteśmy tacy mądrzy, że tacy nowocześni, to... pewne prawdy zawsze będą takie same... nie ma silniejszej miłości, niż miłość matki...

Też Cię kocham mamo, chociaż Ci tego nie mówię... doceniam jednak wszystko, co tylko umiem sobie uświadomić... i często żałuję, że nie jestem bliżej, ale ktoś tak to wszystko właśnie poukładał.

Dziękuję że jesteś i bądź ja najdłużej, bo jesteś mi potrzebna.

Lawendowe klimaty

Dzień Matki powinien być częściej niż tylko raz w roku, bo zostając matką, jest się nią każdego dnia, bez względu na wiek dziecka i odległość...

Dziś prowansalskie klimaty zdawałoby się, a tu niespodzianka.

Na porcelanie została uwieczniona angielska farma lawendy.

Tam, gdzie te łany lawendy, tam serce matki... 

Dla mamy od córki, by zmniejszyć ilość kilometrów między nimi...

Pomoże? Jak myślicie?

Czytaj więcej »

O zaginaniu czasoprzestrzeni i o psie, który nie jeździł koleją

Rozciągnąć czas

Mało mnie tutaj ostatnio, co nie znaczy, że nic się nie dzieje... wręcz odwrotnie, dzieje się, i to dużo, a do tego wszystko na raz, jakby się zmówiło to coś, co się dzieje tak hurtem.

No nie ogarniając przecież i tak ogarniam... bo nie ma wyjścia... w swoim tempie oczywiście :)

Czasem to już sama nie wiem, czy to ja nie nadążam, czy czas biegnie coraz szybciej. 

No bo jak wytłumaczyć fakt, że przed chwilą chciało mi się wiosny, a tu już przekwitają azalie i rododendrony w ogrodzie... 

Czy ktoś z Was też zauważa coś takiego? Takie anomalia jakieś, tudzież wybryki czasoprzestrzenne?

Czy może tak szybko wszystko się dzieje, że nie nadążacie nawet tego zauważać.

Dajcie znać, że nie jestem sama...

Pod koniec roku pisałam Wam TUTAJ, że ten rok mam na spełnianie marzeń, zachcianek i generalnie wszystko do przodu...

Właśnie zastanawiam się czyich dokładnie marzeń i zachcianek ;)

Miały być moje, a ja tu spełniam wszystkie wokół ostatnio... i ja się dziwię, że mi te rododendrony zamienią się za chwilę w czereśnie... dosłownie :)

A to wszystko przez to, że znowu zaginam czasoprzestrzeń, robię wszystko na raz i staram się rozciągnąć czas...

Opowiadam dziś o tym wszystkim, bo chyba zamieszkam na stałe w necie, by sprostać swoim i cudzym zachciankom... co w sumie lubię conajmniej tak bardzo, jak swoje kropeczki :)

No dobrze... ale co tu robi pies?

Pies? Jaki pies?

O psie...

Kto mnie zna to wie, że jako miłośniczka kotów, mieszkam z dwiema rozczochranymi kotkami, które ledwie się tolerują, ale wyjścia nie ma bo dom jeden.

Jednak co jakiś czas wpada na dłużej pewien pies...

Pies ten ma swój dom i swoją rodzinkę, ale z upodobaniem wraca do nas i nie wiedzieć dlaczego, z oddaniem udaje członka naszej rodziny przez kilka dni. Ma nawet u nas swoje imię, na które reaguje, a wołamy na niego Majster :)

Majster ma też miskę i jedzenie, bo skoro wpada na kilka dni w odwiedziny, to gościmy go z przyjemnością :)

I wiecie co? Gdyby nie świadomość, że ma swój dom, pozwoliłabym mu znowu zostać... bo nawet koty go lubią. 

Myślę, że pomału przygotowuję się do ewentualnego posiadania kolejnego przyjaciela domu... w przyszłości oczywiście...

A dziś, przy okazji opowieści powyższej, przedstawiam Wam Pixela, który jest najważniejszym członkiem swojej rodziny i każdy jego przyjaciel ma kubek z jego podobizną, nawet kumplel Marek :)

Czytaj więcej »